Με την πρόσφατη απόφαση υπ’ αρ. 2050/2023 του Εφετείου Αθηνών κρίθηκε ότι: “«…μέχρι η Ελλάδα να λάβει επαρκή μέτρα, δηλαδή νέο νόμο, που να αποτρέπουν την κατάχρηση εις βάρος των συμβασιούχων και να τιμωρούν τον εργοδότη και όχι τον εργαζόμενο, τα δικαστήρια οφείλουν να προστατεύουν τους εργαζομένους που διαπιστώνεται ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αποτελεσματικό μέτρο προστασίας αποτελεί ο αναχαρακτηρισμός της σύμβασης ορισμένου χρόνου σε αορίστου σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 3 ν. 2112/1920, χωρίς να εμποδίζεται η εφαρμογή του από το Σύνταγμα, καθώς δεν αποτελεί μετατροπή αλλά ορθό νομικό χαρακτηρισμό από τα δικαστήρια, ερμηνεία που είχε υιοθετήσει ομόφωνα και η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου 18/2006».

 Στην απόφαση αυτή, το Εφετείο έκρινε τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου άνευ αντικειμενικού λόγου (ήτοι για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών του εργοδότη) ως καταχρηστική και αναχαρακτήρισε τις διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου των εργαζομένων ως μια ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

α)  τυγχάνουν εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή στον Ευρύτερο Δημόσιο Τομέα (Υπουργεία, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ κλπ) με συμβάσεις (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου, συμβάσεις εργασιακής εμπειρίας, συμβάσεις ΕΣΠΑ, συμβάσεις εκπαίδευσης-κατάρτισης κλπ) που καταρτίζονται διαδοχικώς, εκτελούνται μεταξύ του ίδιου εργοδότη και του ίδιου εργαζόμενου, με την ίδια ή παρεμφερή ειδικότητα, με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας  και υπερβαίνουν τους 24 μήνες σε συνολικό χρόνο διάρκειας της απασχόλησης,

β) μεταξύ των συμβάσεων μεσολαβεί χρονικό διάστημα μικρότερο των τριών μηνών,

γ)  έχουν συνάψει τουλάχιστον δύο διαδοχικές συμβάσεις,